Bölüm 36: İkinci Talep, Aurelinople'a (3)

“Yaklaşık iki saat daha aşağı inersek bir limana ulaşacağız. Oradan bir tekneye bineriz,” dedi Yüz.

Arzen esnedi.

'Açık havada uyumak çok yorucu, ne kadar dinlenirsem dinleneyim...'

Denizin kokusu yaklaştıkça yol daha da kalabalıklaşıyordu. Çok geçmeden Balisor Nehri'ne vardılar; denizi andıracak kadar geniş, göz alabildiğine uzanan devasa bir nehirdi bu.

Balisor Nehri doğal bir kanal gibiydi. Cumhuriyet hükümeti, belirli bir programa göre çalışan ve istasyonlar gibi çeşitli limanlarda duran feribotlar işletiyordu. Kayıkçılar da yolcuları daha kısa mesafelere taşıyarak geçimlerini sağlıyordu.

Liman çok gelişmişti.

Balisor Nehri boyunca uzanan limanların çoğu böylesine müreffehti.

“Yaşasın! Ne kadar lezzetli yiyecekler!” Kitan bir aşağı bir yukarı zıplayarak haykırdı.

Atıştırmalıklar satan sokak satıcıları sıraya dizilmiş, limanda tekne bekleyenlere hizmet veriyordu.

“Hmm, belki de 'tekneyi' beklerken 'karnımızı' doyurmalıyız,” dedi Sia, gözleri muzipçe parlayarak.

Herkes etkilenmemiş bir halde ona baktı.

“Bugünlerde Manuki kadınları arasında bu tür şeyler gerçekten popüler mi?”

“Lütfen beni onunla aynı kefeye koymayın,” diye mırıldandı Yuz.

“Cidden, defolun gidin buradan,” diye ekledi Arzen.

Sia hafifçe kızardı ve “Kes sesini!” diye bağırdı.

Sokak yemekleri çoğunlukla tatlı su balıklarından oluşuyordu.

Güney Cumhuriyeti'nin çöl ikliminin aksine, Kuzey Cumhuriyeti tropik okyanus iklimine sahipti ve bu da ekosistemini daha çeşitli kılıyordu.

“Arzen! Hadi biraz ızgara levrek yiyelim! Izgara balık en güzel tadı verir,” diye heyecanla önerdi Kitan.

“Dur bakalım. Bu gibi kararların dikkatle verilmesi gerekir.”

Arzen bir suşi dükkânından başlayarak tezgâhları dikkatle inceledi ve sonunda ızgara levrek konusunda uzmanlaşmış bir dükkâna oturdu.

Levrek daha küçüktü ve uskumruya kıyasla daha güçlü bir balık kokusuna sahipti ama tatlı su balıklarının okyanustan gelenlere kıyasla genellikle daha güçlü koktuğu biliniyordu.

Balığın kendisi sıradan olabilirdi, ancak satıcı tarafından sağlanan tatlı sosla birlikte ağızlarında nefis bir şekilde eridi. Şans verilirse geri dönmeye değecek türden bir lezzetti.

“Hmm, fena değil. Oldukça iyi,” diye itiraf etti Arzen.

“Değil mi? Bir porsiyon daha alalım!”

“Domuz, bu kadar çok yemeyi bırak.”

“Domuz mu? Bekle, burada da mı domuz eti satıyorlar? Nerede satıyorlar? Nerede?” Kitan elini siper olarak kullanarak etrafı çılgınca tararken, Jerome Arzen'in omzunu tutup başını salladı.

“Onu mantıkla anlamaya çalışmayın. O sadece Manuki kılığına girmiş başka bir yaşam formu.”

[TL/N: “Manuki” orijinal metinde geçen bir terimdir, muhtemelen evrendeki bir kültürü veya halkı temsil etmektedir]

Yemeklerini bitirdikten sonra yaklaşık bir saat boyunca yanlarından geçen sayısız tekneyi izlediler. Sonunda hızlı bir tekne göründü.

Pruvasında mavi, sarı ve kırmızıdan oluşan üç renkli bayrak dalgalanıyordu.

Bu Cadılar Birliği'nin bayrağıydı.

Bu, Cadılar Birliği'nin nehir boyunca düzeni sağlamak için gönderdiği devriye gemilerinden biriydi.

Yuz dikkat çekmek için büyüsünü kullandı ve bağırdı.

“Embrasyl, iyi iş çıkardın. Ben Yuz, Mavi Cadı. Acilen Aurelinople'daki Cadılar Birliği'ne gitmem gerekiyor. Bize yardımcı olabilir misiniz?”

Yuz'un sözleri üzerine hızlı tekneye komuta eden Kızıl Cadı sivri şapkasını çıkardı ve onu selamladı.

“Embra Ki Vi Simra, ben Oana, Kızıl Cadı. Elbette. Bu insanlar seninle mi?”

“Evet, onlar kiraladığım maceracılar.”

“Maceracılar... İskeleyi indireceğim, lütfen kenara çekilin.”

Tekneye kürek çeken sekiz asker yerleştirilmişti. Cumhuriyet, vatandaşların temel askeri eğitim aldığı ve çoğu pozisyonun kısa dönemli sözleşmelerle doldurulduğu bir milis sistemiyle işliyor. Bu nedenle, üniformaları nedeniyle asker olarak anılsalar da, aslında çoğu devlet dairelerinde çalışan kısa dönemli sözleşmeli işçilerdir.

Maceracılar gemiye bindiklerinde, normalde sıkılmış olan sözleşmeli işçiler ilgi gösterdiler.

“Demek siz de Aurelinople'a gidiyorsunuz? Kızıl Dağ'a mı gidiyorsunuz?”

“Hayır, biz sadece Aurelinople'a gidiyoruz.”

“Hey, biz rakip değiliz, o halde neden gizemli olalım? Bugünlerde bölgedeki tüm maceracılar Aurelinople'a akın ediyor.”

Arzen bir kaşını kaldırdı.

“Neden? Cidden bilmediğin için mi soruyorsun?”

“Kızıl Dağ'da garip bir fenomen olduğunu söylüyorlar. Her yere maceracılar gönderiyorlar.”

“Garip bir fenomen mi?”

Parti taşeron işçilerle sohbet ederken, Yuz Oana ile daha ciddi bir konuşma yapıyordu.

“Boşluk mu?”

“Evet. En kısa zamanda Üstat Serna ile buluşmam gerekiyor. Nehrin yakınlarında tehlikeli canavarlar yok, değil mi?”

“Hayır, neyse ki düzenli devriyelerimiz iki günden daha kısa bir süre önce buradan geçti.”

Balisor Nehri Cadılar Birliği tarafından sıkı bir şekilde kontrol edilmektedir. Eğer herhangi bir canavar nehir boyunca maddi veya insani zarara yol açarsa, bu Cumhuriyet'in tüm ekonomisini etkileyecektir.

“Boşluk, ha... Bu gerçekten ciddi bir durum. Acil durum ışıklarını derhal devreye sokacağım.”

Köprüden, cadının büyüsü mavi, sarı ve kırmızıdan oluşan üç renkli bir dizi halinde yanıp sönmeye başladı. Tekne nehri yararak geçerken, öndeki gemiler rotalarını nehir kıyısına doğru ayarlayarak hızlı teknenin önünü açtılar.

Her iki cadı tarafından yapılan rüzgâr büyüsü sayesinde yelkenler tamamen şişerek tekneyi kürek çekmeye gerek kalmadan nehirde hızla ilerletti.

“Bu hızla en geç yarın akşam Aurelinople'a varmış oluruz. Ancak rahibeyle hemen buluşabileceğinizi garanti edemem...”

“Ustamın bir sorunu mu var?”

“Rahibeye bir şey olduğundan değil, ama Kızıl Dağ'da bir şey oldu.”

“Ne tür bir olay?”

“O grubun bir parçası olmadığım için tam olarak emin değilim ama Aurelinople Cadılar Derneği'nin soruşturmanın merkezinde olduğunu duydum.”

Yuz'un gözleri büyüdü ve çenesini parmaklarına dayayıp düşüncelere daldı.

“Mühür Dizisi'nin ortadan kaybolması... Bu, tüm dünyada anormalliklerin ortaya çıkmasına mı neden oluyor?

Ama zaman çizelgesi uyuşmuyordu.

“Mühür Dizisi sadece iki gün önce kayboldu. Yoksa üç gün müydü?

İki ya da üç gün... Kızıl Dağ'daki garip olaylarla ilgili söylentilerin çoktan başlamış olması için, bu olayların çok daha önce başlamış olması gerekir.

'Goblinlerin Euphoria bölgesini istila etmesiyle aynı zamanda mı? Bu uğursuz bir his.

Arzen aslında teknede Geçersiz Böcek tekniklerini geliştirmeye devam etmeyi planlamıştı ama kısa süre sonra bu fikrinden vazgeçti. Bu kadar çok gözün izlediği ve nehir kenarındaki köylerin sürekli değişen manzaralarının geçtiği bir ortamda, sadece manzaranın tadını çıkarmak bile yeterince eğlenceliydi.

Hızlı tekne sadece köylerin değil, zaman zaman tüccarların ve işçilerin gecenin köründe ya da sabahın erken saatlerinde bile yük boşaltmakla meşgul olduğu küçük şehirlerin de yanından geçiyordu.

'Dünyanın neresine giderseniz gidin, toplumun en alt sınıfları sabahın erken saatlerinde bile asla dinlenemez...!

Ancak Arzen bu tür sahnelere tanık olduğunda dayanışma duygusu yerine üstünlük ve acıma duygusu hissediyordu.

'Ben, Arzen, geleceğin Elmas Rütbesi olmaya yazgılıyım!

Kaderinde toplumun üst kademelerini yönetmek ve altındakilere hükmetmek olduğuna inanıyordu.

“Ama yine de...

Belki de hep bunun özlemini çektiği içindi... Bu yeni ve alışılmadık manzaraları izlemek bile onu huzursuz ve heyecanlı hissettiriyordu.

* * *

“Bu bir canavar mı?”

Taşeron işçilerden biri karşıdaki nehir kıyısını işaret etti. Kızıl Cadı'nın büyüsü alevler içinde parlayarak liman kentini korudu. Muhafızlar hızla harekete geçti.

“Cadıların konuşlandığı bir yere bir canavar saldırmayalı uzun zaman olmuştu.”

“Bugünlerde dünyanın her yerinde garip şeyler olduğunu söylüyorlar. Ufukta büyük bir şey olabilir mi?”

“Heh, Triumvirate Ejderhaları etraftayken endişelenecek ne var ki? Daha çok sözleşme uzatmalarımız konusunda endişelenmeliyiz. Her zaman bizim gibi sıradan insanlar acı çeker, dünya değil.”

Sözleşmeli işçiler hep bir ağızdan iç çekti.

Yaklaşık 20 saat süren yolculuğun ardından, hızlı tekne nihayet saat 11'de Aurelinople'a vardı. O kadar çok gemi vardı ki, teknenin acil durum ışıklarıyla bile deniz fenerinin etrafındaki yoğun trafik nedeniyle yanaşması yaklaşık 30 dakika sürdü. Bu durum Aurelinople'da yaygındı, çünkü gemiler her iki yönden de geçiyordu - iç kesimlerdeki malları denize çıkaran ve deniz ürünlerini iç kesimlere ulaştıran gemiler.

Cadı Oana sivri uçlu şapkasının kenarını eğerek Yuz'u selamladı.

“Elimden gelen bu kadar. Elveda.”

“Çok yardımcı oldunuz. Efendimi bilgilendireceğimden emin olabilirsin.”

“Gerek yok. Ben sadece görevimi yapıyordum.”

Cadılar birbirlerine saygılı bir el hareketi yaptılar, bu da Sia'nın onaylamayan bir bakışını çekti.

“Seçkinler neden her zaman böyle bir gösteri yapmak zorunda? Tch.”

Aurelinople'da göze çarpan ilk şey surların ihtişamıydı. Balisor Nehri'nin basit taşlarından inşa edilmiş olmasına rağmen, duvarlar sağlam görünüyor ve sağlam bir güç hissi veriyordu.

Kalabalık o kadar yoğundu ki, dış surlardan devlet dairelerinin kümelendiği merkez bölgeye geçmek epey zaman alıyordu.

“Burada bekleyin.”

Aurelinople belediye binası, yeşil şehir Karshiko'dakinden çok daha görkemliydi ve en az on kata sahipti. Ancak, Karshiko'daki belediye binasının aksine, bir meydanı ve avlusu olan bağımsız bir arsa üzerinde duran Aurelinople belediye binası, şehrin kalabalık merkezinde yer alıyordu ve bu da genel alanı daha küçük hissettiriyordu.

Birden yakınlarda bir yerden yürek burkan bir çığlık yankılandı.

Arzen hemen kutsal kitabını kavradı, savaşmaya hazırdı ama Sia çığlığın geldiği yöne doğru baktı ve acıyarak başını salladı.

“Ugh.”

Çaresiz bir zavallının sesiydi bu.

Böyle birçok zavallı yerde yatıyordu, acı içinde inlerken gözleri çukurdaydı.

“Silahım, değerli 5 altınlık silahım!”

“Bu demir parçası nasıl olur da...!”

“Argh, +10 silahtan bir adım uzaktaydım!”

Gerçekten de, efsanevi geliştirme eseri Aurelinople'daki Maceracılar Loncası'nın yakınında bulunuyordu.

Geri Dönenlerin Mirası olarak bilinen Macera Mabedi Trident Point'ten kurtarılmış bir kalıntıydı! Bu eserlerden her iki kıtada da sadece dört tane vardı.

Oldukça rağbet gören bu antika, genellikle geliştirme seviyesi 8'de sınırlanan silahları sınırlarının ötesine, en fazla 12. seviyeye kadar zorlamasıyla ünlüydü.

“Aptallar, neden böyle anlamsız şeyler üzerine kumar oynuyorlar?” Sia mırıldandı.

Bir Cüce, eserin etrafındaki parçalanmış metal parçaları bir faraşa süpürerek cevap verdi.

“Elbette senin gibi pratik biri bunu anlayamaz. Her şey romantizmle ilgili.”

Cüceler genellikle iki farklı tipe ayrılır: Jerome gibi fiziksel hünerde üstün olan, vücutları kaslarla kaplı ve kalın sakallı tıknaz bireyler ve hayatları boyunca genç bir çocuk görünümünü koruyan daha küçük olanlar.

Parçaları süpüren kişi ikincisiydi - görünüşü gençlik masumiyetinde donmuş gibiydi, ancak yüz hatları yaşlanmayan bir güven gösteriyordu. Saçları sıkıca arkaya toplanmıştı ve koruyucu gözlük takıyordu. Bir cücenin yaşını tahmin etmek zordu ama Arzen'in bildiği kadarıyla bir büyükanne olabilirdi.

“Sen de kadın değil misin?” Jerome, Cüce'nin işaret parmaklarını meydan okurcasına iki yana sallamasına neden olarak sordu.

“Belli ki bunu bilmiyorsun ama söz konusu demirciler olduğunda cinsiyet diye bir şey yoktur. Biraz daha büyümen gerekecek.”

“Kaç yaşındasın sen?”

“Yirmi dokuz.”

“Kırk iki yaşındayım.”

“Oh, benim hatam! Burası bana babamdan daha yeni miras kaldı.”

Sia hiç etkilenmemiş gibi yere tükürdü.

“Tch, tek yaptığın enayileri kandırıp silahlarını o güçlendiriciye sokturmak, sonra da paramparça olmalarını sağlamak, sonra da parçaları bir süpürgeyle süpürmek. Ne demircisin sen öyle.”

Bir kadının en büyük düşmanı başka bir kadındır derler ve Sia her fırsatta onlarla kavga etmeye kararlı görünüyordu.

“Ne dedin sen?! O aleti kullanmanın ne kadar zor olduğu hakkında hiçbir fikrin yok! Yüzünü unutmayacağım! Gelecekte benden senin ya da yoldaşların için bir şey geliştirmemi istemeyi aklından bile geçirme!”

Kitan şaşkınlıkla gözlerini kırpıştırdı.

“Ha, ben de mi? Neden? Ben bir şey demedim ki.”

Sia şaşırmadan omuz silkti. “Buradan geçerken bu cümleyi yüzlerce kez duydum. Ve yanımda durup da sonunda ekipmanlarını geliştiren birkaç kişiden fazlasını gördüm.”

Cüce sırıttı ve “Çünkü para geri çevrilemeyecek kadar iyiydi!” diye karşılık verdi.

“Açgözlülüğünü gururla itiraf etme, seni deli!” Sia tersledi.

“Her neyse! Ne kadar çok geliştirirsen, getirisi o kadar büyük olur! Şuna bir bakın!” Cüce, 11. seviyeye kadar başarıyla geliştirdiği bir faraşı zaferle havaya kaldırdı. “Bu romantizmin zirvesi! Tüm sıkı çalışmamın doruk noktası!”

Bir an için hem Sia'nın hem de Kitan'ın gözleri yoğun bir şekilde parladı.

Gerçekte, bu kadar parlak parlayan gözleri değildi. Geliştirilmiş faraşın parlak ışıltısıydı. Bir geliştirme seviyesi 8'i aşıp 9'a ulaştığında, silah bir parıltı yaymaya başlar. Artefakt ile geliştirme başarılı olursa, ekipman bu parıldayan aurayı kazanır.

“Aptallar her yerde, nereye giderseniz gidin!

Arzen çaresizlik içinde ağlayan ve yerde yuvarlanan maceracıları izlerken bir aşinalık duygusu hissetmekten kendini alamadı.

“Geliştirme! Bu sadece yeteneklerini ve statülerini güvence altına almış ve finansal istikrar kazanmış maceracılar için bir lüks!

Bu arada, İlahi Giyotin'in kaptan yardımcısı Garrison 10. seviyeye yükseltilmiş bir çift muşta, kaptan Olart ise 11. seviyeye yükseltilmiş bir balta kullanıyordu.

“Yine de, bir geliştirmede başarısız olduktan sonra hınçlarını bana saldırarak çıkaran pislikler de vardı.

O zamanlar Arzen geliştirme sisteminden neredeyse nefret ediyordu. Ancak şimdi zincirlerinden kurtulduğu için, şaşırtıcı bir şekilde artık ona karşı büyük bir düşmanlık hissetmiyordu.

“Ben de istiyorum, ben de istiyorum! Düz kılıcımın böyle parlamasını istiyorum!” Kitan bu düşünce karşısında ağzının suyu aktı ama Sia onu ensesinden tutup başını salladı.

“Neyi geliştirmek? Sen bir savaş uzmanı bile değilsin. O parlak şey ormanda parıldarken nasıl gizli kalmayı başaracaksın?”

“Ah...”

“Ayrıca, bu adam tam bir soyguncu. Seviye 8'e kadar geliştirmeyi başarsan bile, uzak bir köyde yetenekli bir demirci bulmak yüz kat daha iyidir.”

Bunun üzerine dişi Cüce demirci kollarını kavuşturdu ve kibirli bir şekilde burnunu yukarı kaldırdı.

“Hımm! Neden geliştirme sanatından bile anlamayan bu işe yaramaz amatörlerle takılıyorsun?”

“Vay canına, bu oldukça ırkçı bir yorum,” diye karşılık verdi Sia.

“Güçlendirme tamamen süreçle ilgilidir! Bu işi düzgün bir demirciye yaptırmalısın, yoksa silahın yoğunluğu yeterince yüksek olmaz. Bu şekilde, bu eseri kullandığınızda kırılma ihtimali azalacaktır! Bu yüzden her zaman sıfırıncı seviyeden itibaren uygun bir demirciye emanet etmelisiniz!”

Jerome başını sallayarak onayladı.

“Gerçi yirmi dokuz yaşındaki bir demirci bunu söyleyecek nitelikte değil. O yaşta daha demirci bile sayılmazsın.”

“Heheh, bu bir sır,” diye cevap verdi Cüce muzip bir sırıtışla.

Yani pratikte bir şarlatan olduğunu itiraf ediyordu. Maceracıların dünyası gerçekten de kimseye güvenilemeyecek bir lağım çukuruydu ve Arzen kendini hem şaşkın hem de tuhaf bir şekilde bu sürekli pisliğe aşina buldu.

“Hey!”

O anda belediye binasından Yuz çıktı.

“Talep uzatıldı. Kızıl Sıradağlar'a gitmemiz gerekiyor. Efendi cadıları oraya götürüyor.”

Sia rahatça omuz silkti. “Bize para ödedikleri sürece cehennemin dibine kadar yolumuz var. Yeni bir sözleşme hazırlayayım mı?”

“Sen neden bahsediyorsun? Aurelinople'da efendimle buluşana kadar bana eşlik etmelerini istemiştim. Sakın bana gümüş bir rütbe takarak beni dolandırmaya çalıştığını söyleme.”

“Ne? Seni küçük-”

Sia şoke olmuş bir halde, Yuz'un verdiği elyazması sözleşmeyi hızla çevirdi. Doğruydu, sözleşme en başından beri aynen bu şekilde yazılmıştı.

Sia'nın yüzündeki şaşkınlık ifadesini yakalayan Yuz sırıttı.

“Gerçekten sonsuza dek kolay bir hedef olarak kalacağımı mı sandın? Yirmi üç yaşında cadı ilan edildim. Ben elitlerin elitiyim! Siz maceracılar, hepiniz avucumun içine oynuyorsunuz.”